អ្នកដឹកនាំនឹងបរាជ័យ ប្រសិនបើមានចិត្តមើលងាយមើលថោក
អ្នកដឹកនាំនឹងបរាជ័យ បើសិនគ្មានក្តីមេត្តា មានចិត្តមើលងាយ និងគ្មានការអត់ធ្មត់។ ចិត្តមើលងាយមើលថោក (Contempt Attack) អាចកើតមានឡើងភ្លាមៗ ដូចទៅនឹងចិត្តភ័យខ្លាចតក់ស្លុត (Panic Attack) នោះដែរ។ វាកើតឡើងយ៉ាងរហ័ស និងអាចគ្រប់គ្រងអ្នកបានទាំងស្រុង។ (សូមអ្នកអាន កុំទាន់ថាពិបាកយល់ សូមអានបន្ត ជាពិសេសមានបញ្ចូលករណីសិក្សានៅខាងក្រោម ដែលផ្តល់ជំនួយជាក់ស្តែងដល់ការស្វែងយល់របស់អ្នក។)
ឧទាហរណ៍នៃការគិត នៅពេលអ្នកមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្ត និងអារម្មណ៍ជ្រុលហួសហេតុ៖ គាត់កំពុងខ្ជះខ្ជាយពេលវេលារបស់ខ្ញុំ និងធ្វើឱ្យអន្តរាយដល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងធ្វើឱ្យក្រុមនេះ មិនអាចដើរទៅមុខរួចបានទេ។ ពួកគាត់ទន់ខ្សោយ ខ្ជិលច្រអូស និងមានការគិតខុស។
នៅពេលអ្នកត្រូវគ្រប់គ្រងដោយចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack) អ្នកមិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍លើការដោះស្រាយបញ្ហាបានទេ ពីព្រោះអ្នកមើលឃើញតែបញ្ហា។ អ្នកមើលឃើញបញ្ហា គឺជាបុគ្គល និងមិនមែនដោយសារអ្វីដែលបុគ្គលនោះបានធ្វើទេ។
មេដឹកនាំភាគច្រើន តែងតែបានជួបប្រទះចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack) ជាពិសេសក្នុងពេលមានវិបត្តិ ភាពមិនច្បាស់លាស់ ឬភាពតានតឹងខ្ពស់។ អ្នកដឹកនាំ ត្រូវធ្វើខ្លួនឲ្យរឹងមាំ និងអំណត់ ដើម្បីឆ្លងកាត់ពេលទាំងនេះបាន។ យ៉ាងណាមិញ ការធ្វើខ្លួនបែបនេះ ក៏ធ្វើឱ្យមេដឹកនាំងាយរងគ្រោះ ពីចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack) ដែរ ពីព្រោះនៅពេលមេដឹកនាំភ្លេចគិតថា មិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែខ្លាំង និងអាចអត់ធន់ដូចពួកគេទេ។
ឥលូវយើងមកមើលករណីរបស់ CEO ម្នាក់ ដែលយើងនឹងហៅគាត់ថា ហ្គ្រេន។ គាត់គឺជាអ្នកដឹកនាំស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុល្បីម្នាក់។ ក្នុងកំឡុងពេលមានវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុឆ្នាំ ២០០៩ ហ្គ្រេនបង្ហាញចេញនូវភាពស្ងប់ស្ងាត់។ គាត់មានការប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការធ្វើអ្វីក៏ដោយដើម្បីជួយស្ថាប័នរបស់នាងឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏អាក្រក់នេះ។
បន្ទាប់ពីវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចបានបញ្ចប់ ហ្គ្រេន មានមោទកភាពចំពោះអ្វីដែលនាងបានធ្វើ។ នាងនិយាយថា “ស្ថិតនៅក្រោមសម្ពាធ ខ្ញុំបានដកដង្ហើមយឺតៗ ធ្វើការដោយប្រើយុទ្ធសាស្រ្ត ហើយធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាប្រតិបត្តិការងារបានយ៉ាងអស្ចារ្យ។”
នាងអាចទប់ទល់នឹងសម្ពាធ ដែលអាចវាយលុកលើមនុស្សធម្មតា។ ប៉ុន្តែជាអកុសលមនុស្សជាច្រើនដែលធ្វើការឱ្យនាង បែរជាមិនពេញចិត្តទៅវិញ។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ ពិពណ៌នានាងជា “ម្ចាស់ក្សត្រីទឹកកកដែលត្រួតត្រាទាសករ” ដែលមិនខ្វល់ខ្វាយទាក់ទងជាមួយក្រុមការងាររបស់នាងសោះ។ នាងគ្រប់គ្រងក្រុមដោយឥតឈប់ឈរ មើលលម្អិត ហើយចូលកាន់ការខ្លួនឯង នៅពេលនាងមានអារម្មណ៍ថា សមាជិកនៃក្រុមរបស់នាងមិនអាចធ្វើវាបាន។
ក្នុងការយល់ឃើញរបស់នាង នាងធ្វើបែបនេះ គឺដើម្បីជួយសង្រ្គោះក្រុម ប៉ុន្តែក្រុមរបស់នាងមិនបានដឹងគុណនាងទេ ហើយនាងក៏មិនយល់ថាមកពីមូលហេតុអ្វីដែរ។ នាងប្រហែលជាឈ្នះសង្រ្គាមវិបត្តិសេដ្ខកិច្ចមួយនេះ តែក្រុមនាងមិនសប្បាយចិត្ត អញ្ចឹងមានន័យថា នាងមិនមែនឈ្នះសង្រ្គាមនេះទាំងស្រុងនោះទេ។ ដូច្នេះក្រុមប្រឹក្សាភិបាល បានសម្រេចទាមទារឲ្យនាងស្វែងរកគ្រូបង្វឹកម្នាក់។
ខ្ញុំបានក្លាយជាគ្រូបង្វឹករបស់ហ្រ្គេន។ នៅពេលបានជួបគ្នាភ្លាម នាងមិនបង្អង់យូរទេ ហើយក៏និយាយភ្លាមថា “ពួកគេគិតថាខ្ញុំ គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវការរៀនសូត្របន្ថែម! គួរតែជាក្រុមរបស់ខ្ញុំទៅវិញទេ! ពួកគេបរាជ័យណាស់។ ពួកគេធ្វើឲ្យស្ថាប័នយើងទាំងមូលស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ហើយខ្ញុំត្រូវតែយកពួកគេចេញពីស្ថានភាពច្របូកច្របល់ទាំងនោះដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់។”
“ពួកគេចង់ឲ្យខ្ញុំបើកចិត្តជាងនេះ? ហើយពួកគេចង់ឲ្យខ្ញុំទន់ខ្សោយជាងនេះ?”
នាងធ្វើភ្នែកតូច ហើយនាងឳនមកជិតខ្ញុំជាមួយនឹងអារម្មណ៍ឃោរឃៅ និងពោរពេញដោយការមើលងាយមើលថោក ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំមិនពេញចិត្តជាខ្លាំង”។
ហ្រ្គេន មិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ទេ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ក្រុមរបស់នាងក្បត់ បោះបង់នាងចោលនៅពេលដែលនាងត្រូវការពួកគេបំផុត ហើយឥឡូវនេះពួកគេបានគំរាមកំហែងដល់ការដឹកនាំរបស់នាងទៀតផង។ នាងមិនដែលធ្លាប់គិតថា សមាជិកក្រុមរបស់នាង មិនមានភាពអត់ធន់ និងស្មារតីរឹងមាំស្វាហាប់ដូចនាងនោះទេ។ ដោយសេចក្តីវង្វេងនឹងការពិតនេះ នាងមិនអាចទាក់ទងគ្នាជាមួយក្រុមដោយការយល់ចិត្តគ្នានោះទេ ហើយផ្ទុយទៅវិញ នាងស្មានថា ពួកគេចង់ឲ្យនាងបរាជ័យ។ តាមទស្សនៈនាង ពួកគេសមនឹងទទួលការមើលងាយពីនាង។
ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនទសវត្សនៃអាជីពជាគ្រូបង្វឹកនាយកប្រតិបត្តិ ខ្ញុំបានឃើញរឿងបែបនេះម្តងហើយម្តងទៀត។ បុរសទំនងជាទទួលរងគ្រោះដោយចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack) ជាងស្ត្រី ប៉ុន្តែដូចករណីរបស់ ហ្រ្គេន បានធ្វើឱ្យយើងឃើញច្បាស់ថា មេដឹកនាំនៃភេទទាំងពីរ ងាយរងគ្រោះដូចគ្នា។ ហើយមិនថាស្ថានភាពបែបណា ការវាយប្រហារនៃចិត្តនេះ ធ្វើឱ្យអ្នកដឹកនាំ សមាជិកក្រុម និងក្រុមហ៊ុនរបស់ពួកគេ ប្រឈមនឹងហានិភ័យ។ និយាយឱ្យសាមញ្ញ អ្នកដឹកនាំដែលមើលងាយក្រុម នឹងបង្កគ្រោះថ្នាក់។
ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានចូលរួមធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវ នៅឯមន្ទីរពេទ្យ Maudsley Royal Hospital នៅក្នុងទីក្រុងឡុង អំពីការសិក្សាមួយដែលយើងឲ្យឈ្មោះថា “កម្រិតនៃការបញ្ចេញអារម្មណ៍”។ ការស្រាវជ្រាវ បានធ្វើឲ្យពួកយើងតក់ស្លុតជាខ្លាំង។ ការរកឃើញបានបង្ហាញថា អ្នកជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ឬបែកខ្ញែកស្មារតី អាចលាប់ជម្ងឺឡើងវិញដូចទៅនឹងការមិនបានទទួលការព្យាបាលសោះ នៅពេលពួកគេឮសម្លេងរិះគន់ ឬមើលងាយដោយសមាជិកគ្រួសារ។
ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ អ្នកត្រូវទទួលស្គាល់ថា ការមើលងាយរបស់អ្នក អាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើមនុស្សដែលអ្នកកំពុងធ្វើការជាមួយ។ អ្នកមើលរំលងរឿងនេះនឹងបង្ករជាគ្រោះថ្នាក់។ ជាសំណាងល្អ អ្នកអាចហ្វឹកហាត់ខ្លួនអ្នកឱ្យប្រុងប្រយ័ត្ននឹងសញ្ញានៃការវាយប្រហាររបស់ចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack)។ អ្នកអាចរម្ងាប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងបានទាន់ពេល ដោយការធ្វើចិត្តឲ្យត្រជាក់ៗ។
ការយល់ដឹងពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯង គឺជាគន្លឹះ។
សញ្ញាដំបូងមួយនៃការជិតមកដល់របស់ចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack) គឺថាអ្នកចាប់ផ្តើមធ្វើភ្នែកវិលចុះឡើង។ មួយចំណុចទៀត គឺអ្នកចាប់ផ្តើមបន្តុះបង្អាប់នរណាម្នាក់នៅក្នុងចិត្ត (“មនុស្សអត់បានការ”)។ តើអ្នកទទួលបានអារម្មណ៍ថា អ្នកកំពុងសម្តែងសេចក្តីមើលងាយចំពោះអ្នកដទៃទេ? តើអ្នកគិតថា អ្នកពូកែអស្ចារ្យជាងពួកគេដែរឬទេ? ឬក៏បន្ទោសពួកគេចំពោះចំណុចខ្សោយដែលគេមាន?
ប្រសិនបើអ្នកមិនបានបង្កើតតំបន់សុវត្ថិភាពផ្លូវចិត្តសម្រាប់ខ្លួនអ្នក និងបុគ្គលិកអ្នកទេ អ្នកនឹងបាត់បង់ប្រសិទ្ធភាពក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់។ ចូរកុំបណ្តោយឲ្យ អារម្មណ៍មួយឆាវ គ្រប់គ្រងសកម្មភាពរបស់អ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកដឹងថា វាជិតមកដល់ ការបញ្ឈប់វាឲ្យទាន់ពេលវេលា ត្រូវតែជាគោលដៅតែមួយគត់របស់អ្នក។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានដោះស្រាយអាកប្បកិរិយាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកហើយ អ្នកអាចចាប់ផ្តើមគិតម្តងទៀតអំពីអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដទៃ។
ឥលូវយើងមកមើលករណីរបស់អតិថិជនខ្ញុំម្នាក់ទៀត។ ខ្ញុំនឹងហៅគាត់ថា ចន ។
ចន គឺជា CEO នៅក្រុមហ៊ុនហ្វាម៉ាខ្នាតយក្សមួយ។ ចាប់តាំងពីពិភពលោកត្រូវបានកូវីត១៩ វាយលុក ចន កាន់តែមានភាពស្វាហាប់ក្នុងការងាររបស់គាត់។ គាត់បានមើលវាពីជ្រុងមួយផ្សេងពីអ្នកឯទៀត។ ដូចអ្វីដែលគាត់បានរៀបរាប់មកខ្ញុំកាលពីពេលថ្មីៗនេះ “វាគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ហើយយើងកំពុងរត់ប្រណាំងជាមួយនឹងពេលវេលាសម្រាប់ការស្វែងរកបានវ៉ាក់សាំង ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយ និងជីដូនជីតារបស់យើង មានបញ្ហាអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀតនៅក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២។”
ចន បានបន្ដរៀបរាប់អំពីក្រុមរបស់គាត់។ គាត់បាននិយាយថា“ ពួកគេខ្លះអស្ចារ្យណាស់។ ពួកគេបានបោះជំហានទៅមុខ ហើយមិនមែនតែងតែជាអ្វីដែលអ្នករំពឹងទុកនោះទេ។ ស្ទើរមិនគួរឱ្យជឿ! ប៉ុន្តែអ្នកផ្សេងទៀត? ពួកគេគ្មានសកម្មភាពសោះ។ តើពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីទៅ? កំពុងអង្គុយនៅលើដៃមែនទេ? ”
ចន មើលងាយ និងធ្វើភ្នែកវិលចុះឡើង ហើយនិយាយថា “ក្រុមខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ខេវិន – ខ្ញុំមិនយល់សោះ។ គាត់ឆ្លេឆ្លា និងភ័យខ្លាចខ្លាំងមែនទែន។ គាត់ត្រូវតែបំពេញការងាររបស់គាត់ មិនមែនលាក់ខ្លួននៅផ្ទះទេ។”
ខ្ញុំមានការរំជួលចិត្ត ពេលខ្ញុំកំពុងស្តាប់ ចន និយាយ។ អាកប្បកិរិយារបស់គាត់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំតក់ស្លុតចិត្ត។ គាត់គឺជាមេដឹកនាំដែលគ្រប់គ្នាស្រឡាញ់ ដែលពូកែសហការ និងចេះយល់ចិត្តកូនក្រុម ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ គាត់ប្រែក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលក្រអឺតក្រទម និងនិយាយរិះគន់អ្នកដទៃ។ ហើយខ្ញុំបានឮសម្លេងនៃការមើលងាយមើលថោកនៅក្នុងសម្តីរបស់គាត់។ តើគាត់អាចប្រែជាឥតមេត្តាបែបនេះបានយ៉ាងដូចម្តេច? ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញពី ហ្រ្គេន ហើយខ្ញុំយល់បានភ្លាមអំពីមូលហេតុ។ ចន គឺជាអតីតមន្រ្តីយោធា ហើយដូចគ្នានឹង ហ្រ្គេន ដែរ គឺពួកគាត់មិនងាយនឹងភ័យខ្លាចទេ។
ខ្ញុំសួរថា “ចន តើលោកចាំពីអ្វីដែលលោកចូលចិត្តធ្វើនៅអាយុ ២០ឆ្នាំ ទេ?”
គាត់មើលមកខ្ញុំដោយងឿងឆ្ងល់។
“ពេលនៅក្នុងយោធា តើលោកមិនជិះឧទ្ធម្ភាគចក្រ ដើម្បីភាពសប្បាយរីករាយទេឬ? ហើយរាល់ពេលដែលលោកហោះឡើង តើលោកមិនត្រូវប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ និងយកឈ្នះការភ័យខ្លាចរបស់លោកទេឬ?”
ចន ងក់ក្បាល។
“រាប់រយដងដែលលោកអង្គុយលើកៅអីនោះ វាធ្វើឲ្យលោកលែងខ្លាចគ្រោះថ្នាក់។ វាបានបណ្តុះប្រព័ន្ធភាពស៊ាំនឹងការភ័យខ្លាចក្នុងចិត្តគំនិតរបស់លោក។ ហើយលោកចូលចិត្តបែបហ្នឹងមែនទេ?”
គាត់សារភាពថា៖ “មែនហើយ! ខ្ញុំធ្លាប់ជិះឧទ្ធម្ភាគចក្រ ឆ្លងកាត់ព្រៃ ដើម្បីសប្បាយមែន។”
ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា “នេះហើយ គឺជាចំណងនៃបញ្ហា។ លោកបានអភិវឌ្ឍឆ្អឹងខ្នងដែលធ្វើអំពីដែកថែប។ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលមានមានចិត្តអត់ធ្មត់ខ្លាំងជាងលោក។ ហើយវាមានន័យថា ក្នុងក្រុមលោក លោកមិនមែនជាមនុស្សធម្មតាទេ។ ចំណែក ខេរិន គេគឺមនុស្សធម្មតាម្នាក់។ លោកមិនអាចវាស់អាកប្បកិរិយារបស់គាត់ ដោយអាកប្បកិរិយារបស់លោកបានទេ។”
ចន គឺជាអ្នកគិតរហ័សម្នាក់ ហើយវាបានចំណាយពេលតែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យគាត់យល់។
ចន និយាយថា “ត្រូវហើយ!” “ចង្រៃមែន! ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតវាក្នុងផ្លូវនេះពីមុនមកទេ។ មិនសមខ្ញុំធ្វើបែបហ្នឹងដាក់ ខេវិន ទេ។ សំណាងហើយដែលខ្ញុំមិនបានហៅគាត់មកជួបកាលពីម្សិលមិញ។”
“ចុះឥលូវ?”
“ខ្ញុំនឹងធ្វើខ្លួនឲ្យមានចិត្តមេត្តាជាងមុន។”
នៅក្នុងអាជីពគ្រូជាបង្វឹក ខ្ញុំបានឃើញថា អ្នកដឹកនាំអាចចាត់វិធានមួយចំនួន ដើម្បីចៀសវាងពីចិត្តមើលងាយមើលថោក (contempt attack ) ដូចខាងក្រោម៖
- ប្រសិនបើអ្នកជាមេដឹកនាំខ្លាំង និងពូកែម្នាក់ដូចជា ចន សូមទទួលស្គាល់ថា អ្នកជាមនុស្សមិនធម្មតា ហើយមិនត្រូវថ្កោលទោសអ្នកដទៃ ដោយផ្អែកលើខ្លួនអ្នកឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរក្រឡេកមើលទៅលើបទពិសោធន៍កន្លងមក ដែលបានច្នៃអ្នកឲ្យរឹងមាំ។ រួចហើយប្រើការគិតបែបនោះ មើលទៅលើអ្នកដទៃដែលមិនបានទទួលឱកាសបំពាក់បំប៉នដូចជារូបអ្នក។ ចូរបង្វែរថាមពលនៃការគិត “តើគាត់ធ្វើការយ៉ាងមិចហ្នឹង?” ទៅប្រើដើម្បីបង្កើតបរិយាកាសមួយ ដើម្បីជួយក្រុមអ្នកឲ្យរឹងមាំឡើង។ សូមកុំវាយតម្លៃថា ពួកគេមិនបានការលឿនពេក។ អ្នកមិនបានដឹង ថាតើពួកគេកំពុងជួបរឿងអ្វីខ្លះមកនោះទេ។ ហើយ ហ្សែន ក៏ជាកត្តារួមចំណែកម្យ៉ាងផងដែរ ដែលអ្នកគឺជាអ្នកសព្វថ្ងៃ ហើយមិនមាននរណាម្នាក់អាចជ្រើសរើស ឬកំណត់ហ្សែនរបស់ខ្លួនបាននោះទេ។
- ចូររំឮកខ្លួនឯងអំពីអ្វីដែលអ្នកបានស្គាល់អំពីបុគ្គលម្នាក់ និងចៀសវាងមើលទៅគាត់ដោយផ្អែកលើស្ថានភាពជាក់លាក់ណាមួយ។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញថា ខ្លួនអ្នកកំពុងមើលងាយគាត់ ចូរព្យាយាមរំឮករឿងបីយ៉ាងអំពីគាត់ដែលអ្នកគោរព។ តើគាត់មានគុណសម្បត្តិសំខាន់ៗអ្វីខ្លះ មកកាន់អ្នក ឬស្ថាប័នអ្នក? តើនៅពេលណាដែលគាត់បានពលីជួយអ្នក ឬនរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមរបស់អ្នក? ប្រសិនបើអ្នកគិតមិនឃើញអ្វីទេ ចិត្តរបស់អ្នកប្រហែលជាតានតឹងពេកក្នុងការគិតឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ឬអ្នកត្រូវបង្វែរការចាប់អារម្មណ៍មកលើខ្លួនអ្នកវិញ។ ប្រសិនមនុស្សម្នាក់នេះ ពិតជាមិនសាកសមនៅក្នុងក្រុមរបស់អ្នក តើហេតុអ្វីបានជាគាត់នៅតែនៅ? វាមិនមែនជាកំហុសរបស់គាត់ទេ ដែលអ្នកជ្រើសរើសរគាត់ចូលក្នុងក្រុម។
- ការយល់ចិត្តយល់ថ្លើម កើតមាន លុះត្រាតែមានក្តីមេត្តាករុណា។ ចូរដើរឆ្លងស្ពានទៅកាន់កន្លែងដែលមនុស្សម្នាក់ទៀតកំពុងឈរ ហើយព្យាយាមមើលពិភពលោកពីទស្សនៈរបស់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់មកជួយពួកគេឱ្យមើលឃើញទស្សនៈរបស់អ្នកវិញ។ នោះហើយជាអ្វីដែល ហ្គ្រេន បានធ្វើ។ នៅពេលជួបគ្នាម្តងនោះ ខ្ញុំបានឃើញថា នាងកាន់សៀវភៅកត់ត្រាស្បែកពណ៌ខ្មៅមួយ ហើយនៅខាងក្នុងមានបញ្ជីឈ្មោះដ៏វែង។ ប្រហែលពាក់កណ្តាលនៃឈ្មោះ មានសញ្ញាធីក។ នាងនិយាយថា “ខារ៉ូល នាងនឹងមានមោទកភាពចំពោះខ្ញុំ។ កាលពីពេលមុន យើងបាននិយាយអំពីការចាប់ផ្តើមសន្ទនារបស់ខ្ញុំជាមួយក្រុមការងារ ដើម្បីយល់ពីពួកគេកាន់តែច្បាស់។ ដូច្នេះខ្ញុំបានធ្វើបញ្ជីឈ្មោះមួយ ហើយចាប់ផ្តើមអនុវត្តវា។ វាជាយុទ្ធនាការនៃការបង្ហាញក្តីមេត្តាករុណារបស់ខ្ញុំ ហើយវាអស្ចារ្យណាស់។ ពួកគេមិនដូចនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតនោះទេ។ ពួកគេពូកែ និងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ឥឡូវនេះខ្ញុំយល់ហើយ។”
- ជាចុងក្រោយ ដើម្បីបង្កើតផលដែលអ្នកចង់បាន សូមសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរទាំងនេះ “តើខ្ញុំចង់ក្លាយជានរណាឥឡូវនេះ?” “តើខ្ញុំកំពុងធ្វើតាមតម្លៃរបស់ខ្ញុំទេ?” សួរខ្លួនឯងប្រហែល ៣០ ដងក្នុងថ្ងៃនេះ។ ហើយបន្ទាប់មក ធ្វើវាម្តងទៀតនៅថ្ងៃស្អែក។
ប្រភព៖ Havard Business Review (www.hbr.org)
អត្ថបទទាក់ទង