រឿងខ្លីនៃគតិលោក៖ កណ្តុរផ្ទះ និងកណ្តុរព្រៃ
យោងតាមសៀវភៅ គតិលោក ភាគ៤ ទំព័រ៤៣-៤៦ តំណាលថា៖
មានសត្វកណ្តុរ២ ជាសំឡាញ់នឹងគ្នា ដោយកណ្ដុរ១ នៅក្នុងផ្ទះ កណ្តុរ១ នៅព្រៃ។ ថ្ងៃមួយកណ្ដុរផ្ទះបបួលកណ្ដុរព្រៃជាការសប្បាយ តាមភាសាជាមិត្តនឹងគ្នា។ កាលដែលកំពុងបរិភោគចំណីនោះ បានឮសូរមនុស្សគេគោះទ្វារ គោះបង្អួចលាន់ម៉ុងម៉ាំង ឯកណ្ដុរទាំងពីរក៏កើតក្ដីតក់ស្លុងភិតភ័យ មើលឆ្វេងមើលស្ដាំ ហើយសំងំស៊ីទៅទៀត។ លុះស៊ីទៅ ក៏ឮសព្ទសន្ធឹកជើងមនុស្សដើរចូលមក កណ្ដុរទាំងពីរក៏រឹងតែភិតភ័យឡើងទៀត រកតែផ្លូវនឹងគេចរត់។ ការណ៍ដែលអាស្រ័យស៊ីលៀងនោះក៏ពុំមានឱជារសពិសាឡើយ ព្រោះក្ដីភ័យខ្លាចក្រែងមនុស្សឬសត្វឆ្មាវាយាយី ម្ល៉ោះហើយក៏ស៊ីបន្ដិចបន្តួចបន្ទាន់ពេល រត់ទៅកាន់លំនៅនៃអាត្មាទីទៃៗ។
ថ្ងៃក្រោយ កណ្ដុរព្រៃបបួលកណ្ដុរផ្ទះទៅស៊ីលៀងឯទីវាលស្រែព្រៃវិញ ឯគ្រឿងម្ហូបចំណីរបស់កណ្ដុរព្រៃនោះពុំសូវល្អ ព្រោះជាជាតិអ្នកថោកទាប ការដែលបរិភោគនោះពុំមានមនុស្ស ឬសត្វណាដើរទៅជិតខាងនាំឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ កណ្ដុរទាំងពីរស៊ីលៀងដោយសប្បាយ ដរាបដល់ឆ្អែតស្កប់ស្កល់រៀងៗខ្លួន។
លុះរួចការស៊ីលៀងហើយ កណ្ដុរផ្ទះនិយាយចំអកត្មះតិះដៀលថា “ម្ហូបចំណីរបស់មិត្តឯងអន់ទន់ទាបភាពអ្នកព្រៃ ដោយក្ដីពុំចេះចាត់ចែងឱ្យល្អដូចអ្នកស្រុកឡើយ ស៊ូម្ហូបចំណីខ្ញុំមិនបានទេ។”
ឯកណ្ដុរព្រៃក៏តបថា “មែនហើយមិត្តឯងថានោះ ក្នុងថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានទៅទទួលទានភោជនាហាររបស់មិត្តឯង ឯម្ហូបចំណីមិត្តឯងសុទ្ធសឹងតែល្អៗ តែលេបទៅស្ទើរតែស្ទះបំពង់កស្លាប់ជាម្ដង ស៊ីទាំងភ័យ ទាំងភិតបាត់រសឆ្ងាញ់ពិសា ឯម្ហូបចំណីរបស់ខ្ញុំអន់ទន់ទាបពិត តែបរិភោគទៅឥតក្ដីតក់ស្លុតភ័យភិត គិតទៅយល់ថាវិសេសជាងចំណីល្អ ចំណីខ្ពស់ ព្រោះឥតមានក្ដីតក់ស្លុតជាអារម្មណ៍នាំឱ្យស៊ីបាយមិនបាននោះឯង ឬមិត្តឯងយល់ថាចំណីនរណាវិសេសលើសចំណីនរណា។”
ឯកណ្ដុរផ្ទះឮដូច្នោះ ក៏ពុំអាចតបតថាអ្វីទៅទៀតឡើយ ហើយក៏លាកណ្ដុរព្រៃវិលទៅកាន់លំនៅនៃអាត្មាវិញហោង។
តាមរយៈសាច់រឿងនេះ អ្នកនិពន្ឋបានផ្តល់នូវគំនិតពិចារណាថា៖
ទ្រព្យកើតឡើងដោយសុចរិត ទើបជាទ្រព្យពិតសុខគ្រប់គ្រា មិនមានរំខានដូចទ្រព្យពៀរ រស់រងនិន្ទាព្រទ្យទុច្ចរិត។