រឿងខ្លី៖ កូននេន និងអំបិល២ក្ដាប់ អានហើយអាចឲ្យចិត្តបើកទូលាយរំសាយទុក្ខ!
ថ្ងៃមួយមានលោកនេនមួយអង្គបាននិយាយប្រាប់ព្រះគ្រូអំពី សេចក្តីទុក្ខលំបាក និងការឈឺចាប់ដែលខ្លួនមាន ហើយសុំឲ្យព្រះគ្រូជួយដោះស្រាយបញ្ហា។
កាលបើបានស្តាប់អំពីសេចក្តីរៀបរាប់របស់កូនសិស្សរួចហើយ ព្រះគ្រូក៏បានឲ្យលោកនេនតូច យកអំបិលមួយក្តាប់ដាក់ចូលទៅក្នុងកែវទឹកមួយ រួចហើយបង្គាប់លោកនេនឲ្យឆាន់ទឹកមួយកែវនោះ។
“តើវាមានរសជាតិយ៉ាងម៉េចដែរ?” ព្រះគ្រូសួរទៅលោកនេនតូច។
“ប្រៃខ្លាំងណាស់!” លោកនេនស្តោះទឹកមាត់ចេញ។
ព្រះគ្រូសើច ហើយប្រាប់លោកនេនឲ្យយកអំបិលមួយក្តាប់ទៀត ដាក់ចូលទៅក្នុងបឹងមួយក្បែរនោះ។
ទាំងពីរនាក់គ្រូ និងសិស្សក៏បាននិមន្តយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមទៅបឹងដែលនៅក្បែរនោះ បន្ទាប់មកលោកនេនក៏បានបង់អំបិលមួយក្តាប់នោះចូលទៅក្នុងទឹកបឹង។
ព្រះគ្រូក៏ប្រាប់ឲ្យលោកនេនឆាន់ទឹកបឹងនោះ ហើយសួរថា៖ “តើរសជាតិរបស់វាយ៉ាងម៉េចដែរ?”
“ល្អ!” លោកនេនតបវិញ។
“តើឯងប្រៃទេ?” ព្រះគ្រូសួរបន្ត។
“ករុណា ទេ!” លោកនេនតបវិញ។
ព្រះគ្រូក៏ទាញដៃលោកនេនឲ្យអង្គុយចុះ ហើយនិយាយថា៖ “ការឈឺចាប់នៃជីវិតគឺជាប្រៀបដូចជាការបង់អំបិលនេះដែរ មិនច្រើន មិនតិច។ ការឈឺចាប់នៃជីវិតនៅតែមានដូចគ្នា ច្បាស់ណាស់ថាដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែរសជាតិនៃការឈឺចាប់ គឺអាស្រ័យទៅលើទំហំចិត្តដែលឯងដាក់។”
“ដូច្នេះ ពេលដែលឯងឈឺចាប់ រឿងតែមួយគត់ដែលឯងអាចធ្វើបាននោះ គឺពង្រីកចិត្តរបស់ឯងអោយធំប្រៀបដូចជាបឹង។ កុំយកការឈឺចាប់ដាក់ទៅក្នុងកែវ ដែលមានន័យថាកុំធ្វើចិត្តឲ្យចង្អៀត ឯងត្រូវតែបើកចិត្តឯងឲ្យធំដូចជាបឹង នោះការឈឺចាប់របស់ឯងក៏នឹងមានរសជាតិដូចទឹកបឹងអញ្ចឹងដែរ។”
អត្ថបទទាក់ទង
រឿងខ្លី៖ អ្នកលក់ប៊ឺ និងអ្នកដុតនំ ផ្តល់អត្ថន័យទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់