ស្វែងយល់អំពី ជីវិត និងស្នាដៃរបស់ អូតូ វុន ប៊ីសមាក៍ អតីតនាយករដ្ឋមន្ត្រី ជាអ្នកតាំងមហាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ នាសតវត្ស៍ទី១៩
អូតូ វុន ប៊ីសមាក៍ (Otto Von Bismarck, 1815-1898) មានលក្ខណៈជាអ្នកធ្វើអ្វី គឺធ្វើពិត។ បើត្រូវការអ្វីហើយ ត្រូវតែយកឲ្យបាន ពុំព្រមលះបង់ឡើយ នេះឯងជាលក្ខណៈពិតរបស់ ប៊ីសមាក៍ និងជាឧទាហរណ៍ដ៏សំខាន់ ដែលនាំគាត់ទៅកាន់ការដ៏ធំក្នុងពង្សាវតារ។ និស្ស័យដែលធ្វើពិតនេះ មាននៅក្នុងខ្លួនប៊ីសមាក៍ តាំងពីនៅជាកុមារ។ មានរឿងដំណាលពីកាលនៅជាកុមារ ដែលជាគ្រឿងបង្ហាញនូវ “និស្ស័យដែកថែប” របស់គាត់ដូចខាងក្រោមនេះ៖
វេលានៅជាកុមារ ក្នុងសាលារៀន អាយុប្រហែល១១‑១២ឆ្នាំ មានពិធីបុណ្យមួយនៅភូមិរបស់ខ្លួន ហើយ ប៊ីសមាក៍ ក៏នឹងត្រូវទៅរាំលេងជាមួយនឹងកុមារដទៃទៀតដែរ។ តែខ្វះស្បែកជើងរកទិញពុំត្រូវសោះ ទើបទៅឲ្យជាងកាត់ស្បែកជើងកាត់ឲ្យគាត់។ ដំបូងជាងប្រកែក ព្រោះមានគេបញ្ជាឲ្យកាត់មុនជាច្រើន ហើយត្រូវប្រញាប់ធ្វើឲ្យហើយស្រេចនៅថ្ងៃបុណ្យ។ ដល់ទីបំផុត ប៊ីសមាក៍ អន្ទោលខ្លាំងពេក ជាងក៏ព្រមទទួល។ មុននឹងដល់ថ្ងៃបុណ្យ ប៊ីសមាក៍ ទៅសួររកស្បែកជើង ជាងប្រាប់ថាមិនទាន់បានចាប់ធ្វើនៅឡើយ។ នរណាបញ្ជាមុនត្រូវធ្វើឲ្យមុន ចំណែក ប៊ីសមាក៍ មកក្រោយគេ ជាងឥតសង្ឃឹមថានឹងធ្វើឲ្យបានហើយស្រេចទាន់ថ្ងៃបុណ្យឡើយ។ ប៊ីសមាក៍ ឈរត្រង់ខ្លួនស្ងៀមមួយស្របក់ ក៏និយាយនឹងជាងថា៖ “ទុកជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវតែបានស្បែកជើងក្នុងថ្ងៃបុណ្យឲ្យទាល់តែបាន។” និយាយហើយក៏ដើរចេញទៅ ជាហេតុឲ្យម្ចាស់ហាងញញឹមបញ្ជោះ ព្រោះទុកជាដូចម្ដេចក៏ស្បែកជើងនោះពុំហើយដែរ។ 
មួយស្របក់ក្រោយមក ប៊ីសមាក៍ ក៏ត្រលប់មកវិញ ដោយដឹកឆ្កែធំៗពីរក្បាលមកជាមួយផង ហើយចូលទៅសួរជាងកាត់ស្បែកជើងថា៖ “អ្នកឃើញឆ្កែពីរនេះឬទេ?”
ជាង ៖ “ឃើញ! តើអ្នកនឹងធ្វើដូចម្ដេច?”
ប៊ីសមាក៍ ៖ “ចូរអ្នកជ្រាបថា បើខ្ញុំមិនបានស្បែកជើងពាក់ក្នុងថ្ងៃបុណ្យនេះទេ ឆ្កែទាំងពីរនេះនឹងហែកសញ្ជែកអ្នកមិនខាន។”
និយាយរួចហើយ ក៏ដឹកឆ្កែចេញទៅអង្គុយនៅមាត់ថ្នល់ពីមុខហាងនោះឯង។ អង្គុយទាល់តែយប់ហាងបិទទ្វារ ជាងកាត់ស្បែកជើងគិតថានឹងសម្រាក ក៏បានឮសំឡេងឆ្កែព្រុសពីមុខហាង និងបានឮសំឡេងប៊ីសមាក៍ ដែលទុកជាហាងបិទទ្វារហើយក្ដី ក៏នៅតែអង្គុយទីនោះ ហើយស្រែកមកថា៖ “ប្រយ័ត្ន! ត្រូវឲ្យស្បែកជើងរបស់ប៊ីសមាក៍បានរួចស្រេច បើពុំដូច្នោះទេ ជីវិតរបស់អ្នកនឹងរលត់។”
ជាងកាត់ស្បែកជើងក៏សម្រេចចិត្តហៅភរិយាមកជួយធ្វើនៅយប់ថ្ងៃនោះ ដោយឥតបានដេក ហើយធ្វើអស់មួយយប់ រហូតព្រឹកឡើងស្បែកជើងក៏ហើយស្រេច។ បើកទ្វារឡើង ក៏ឃើញប៊ីសមាក៍ និងឆ្កែនៅអង្គុយពីមុខហាងនៅឡើយ អស់មួយយប់ដោយឥតបានសម្ដែងឲ្យឃើញថាងោកងុយ ឬស្ពឹករោយបន្តិចបន្តួចឡើយ ហើយក៏បានស្បែកជើងពាក់ទាន់ថ្ងៃបុណ្យដូចប្រាថ្នា។
នេះឯង គឺនិស្ស័យដែលរឹងដូច “ដែកថែប” របស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ជាអ្នកតាំងមហាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់។ បើសិនពុំបានជានាយករដ្ឋមន្ត្រីទេនោះ អាចនឹងទៅជាចោរដ៏សាហាវបំផុតក៏ថាបាន។
ប៊ីសមាក៍ កើតនៅថ្ងៃទី០១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៨១៥ ក្នុងត្រកូលអ្នកមានបង្គួរ និងជាទាហាន បានទទួលការសិក្សាយ៉ាងប្រសើរ ដោយចាប់រៀនច្បាប់ជាមុន ហើយរៀនវិជ្ជាទាហានជាក្រោយ ដើម្បីតំណវង្សត្រកូល។ សម្រេចវិជ្ជាពីរប្រការនេះហើយ ក៏ចូលធ្វើការផ្នែករាជការស៊ីវិល ដោយអាស្រ័យលក្ខណៈមាំទាំ រឹងប៉ឹង និងវាងវៃរបស់ខ្លួន ក៏បានចូលជាសមាជិកក្នុងរដ្ឋសភា។ កាលអាយុបាន៣២ឆ្នាំ បានជាប្រធានគណបក្សខាងស្ដាំ។ អាយុ៣៧ឆ្នាំ បានទទួលតំណែងជាលេខាធិការស្ថានទូត ព្រូស (Prusse) ប្រចាំរដ្ឋហ្វ្រង់ហ្វដស៍ (Francforts) ហើយពីរខែក្រោយមក ក៏បានជាឯកអគ្គរាជទូត។ តមកទៀត១០ឆ្នាំ បានជាឯកអគ្គរាជទូតប្រចាំនៅក្រុងប៉ារីស តែនៅបានតែមួយឆ្នាំ គណបក្សនយោបាយនៅក្នុងប្រទេស ក៏ចាប់ផ្ដើមប្រកួតប្រជែងនឹងស្ដេចផែនដី។ ព្រះរាជាប្រទេសព្រូស ទ្រង់យល់ឃើញថា មានតែប៊ីសមាក៍ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ អាចនឹងជួយព្រះអង្គបាន ទើបកោះហៅប៊ីសមាក៍ ឲ្យត្រលប់មកបែរឡាំង។ ប៊ីសមាក៍ ក៏បានជានាយករដ្ឋមន្ត្រី និងរដ្ឋមន្ត្រីកិច្ចការបរទេសផង ក្នុងអាយុ៤៩ឆ្នាំ។ អច្ឆរិយនិស្ស័យរបស់ប៊ីសមារក៍ ម្យ៉ាងទៀតនោះ គឺមិនចូលចិត្តធ្វើអ្វីងាយៗ ចូលចិត្តរើសរកផ្លូវដែលលំបាកៗ ដោយយល់ឃើញថា របស់អ្វីដែលសម្រេចដោយលំបាក តែងនាំផលល្អមកឲ្យប្រសើរជាងរបស់ដែលសម្រេចដោយងាយៗ។ ក្រៅពីនេះ គាត់ជាមនុស្សដែលមិនចេះរន្ធត់ញាប់ញ័រចំពោះព្រឹត្តិការណ៍ណាមួយឡើយ។ កាលឡើងជានាយករដ្ឋមន្ត្រីថ្មីៗ តំណាងរាស្ត្រក្នុងរដ្ឋសភាក៏មិនចូលខាងខ្លួន កាសែតជាច្រើនក៏ចោមរោមគ្នាជេរ តែក៏ឥតធ្វើឲ្យប៊ីសមារក៍ញាប់ញ័រឡើយ។ ទ្រនិចរបស់ប៊ីសមាក៍ ចង្អុលទៅទិសតែមួយ គឺលើកស្ទួយអំណាចព្រះមហាក្សត្រ និងរួបរួមអាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ទាំងអស់ដែលកំពុងបែកខ្ញែកគ្នា ឲ្យរួមគ្នាតែមួយ តែការធ្វើដូចនេះ ត្រូវជួបការលំបាក ពីរផ្លូវ គឺ៖
- បណ្ដាអាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ទាំងអស់ ក្រៅពី ព្រូស (Prusse) ចេញ នៅមាន អូទ្រីស (Austria) មួយទៀត ដែលបានទទួលការគោរពរាប់អានពីជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ជាទូទៅ ហើយមានអាណាចក្រខ្លះចង់រួមនឹងអូទ្រីស ជាងរួមនឹងព្រូស។
- គឺប្រទេសបារាំងនៅតែព្យាយាមរារាំង មិនឲ្យប្រទេសអាល្លឺម៉ង់រួមចូលគ្នាបាន ព្រោះនឹងទៅជាគ្រោះថ្នាក់ដល់ប្រទេសបារាំងទៅអនាគត។
ដោយហេតុនេះឯង ទើបផែនការណ៍របស់ប៊ីសមាក៍ មាន បីខ សំខាន់ៗគឺ៖
- ការពារកុំឲ្យមនោគមវិជ្ជាអូទ្រីស ផ្សាយចូលទៅក្នុងអាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ទាំងអស់។
- ការពារកុំឲ្យប្រទេសបារាំង ជាមិត្តស្និទ្ធស្នាលនឹងប្រទេសដទៃៗ ព្រោះប៊ីសមាក៍យល់ថា លំពាំងបារាំងតែមួយពុំអាចជាគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនបានឡើយ។
- បង្កើនកម្លាំងប្រទេសព្រូសឲ្យមាំទាំឡើងទាល់តែបានជាទីកោតក្រែង និងនិយមរាប់អានអាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ទាំងអស់។
គ្រោងការណ៍ទាំងបីនេះឯងដែលប៊ីសមាក៍ អនុវត្តអស់មួយសម័យដែលគាត់កាន់អំណាច។ ការសម្រេចជាដំបូងរបស់ប៊ីសមាក៍ គឺដណ្ដើមយក ស្លេស្វិក (Slesvig) និង ហូលស្តែន៍ (Holstein) មកពី ដាណឺម៉ាក (Denmark) បានជាហេតុឲ្យសត្រូវខាងក្រៅនាំគ្នាកោតក្រែង ហើយសត្រូវខាងក្នុង គឺរដ្ឋសភា ក៏ក្លាយទៅជាមិត្ត ហើយអំណាចរបស់ប៊ីសមាក៍ក្នុង ព្រូស ក៏មាំទាំឥតឃ្លេងឃ្លោង។ កាលបានចាត់ការបង្កើនកងទ័ពក្នុងព្រូសឲ្យមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ហើយ ក៏ប្រកាសយក ហ្វ្រង្គហូរ៍ដ រួមចូលបានមួយទៀត។ សង្គ្រាមដែលរុស្សីបានជ័យជម្នះលើបារាំងនៅឆ្នាំ១៨៧១ ជាការសម្រេចជាន់ទីបំផុតរបស់ប៊ីសម៉ាក៍ រួបរួមអាណាចក្រអាល្លឺម៉ង់ទាំងអស់ចូលជាប្រទេសតែមួយបាន។ នេះពោលយ៉ាងសង្ខេបបំផុតពីជីវប្រវត្តិរបស់ប៊ីសម៉ាក៍។ អូតូ វុន ប៊ីសមាក៍ បានអនិច្ចកម្មនៅឆ្នាំ១៨៩៨ ក្នុងអាយុ៨៣ឆ្នាំ។
ដកស្រង់ និងសម្រួលចេញពីសៀវភៅសាងខ្លួនឯង
អត្ថបទទាក់ទង
តើអ្នកដឹងទេ! ជីវិត និងស្នាដៃរបស់ បេនចាមិន ឌីស្រាអេលី (Benjamin Disraeli) មានអ្វីខ្លះ?