តើ គម្ពីរត្រៃវេទ គឺជាអ្វី?
ពាក្យថា វេទៈ (Vedas) ឬសំស្ក្រឹតសរសេរថា वेद (អានថា វេដៈ) ប្រែថា ចំណេះ (knowledge) គឺជាកម្រងអត្ថបទដ៏ច្រើនសន្ធឹកដែលជនជាតិឥណ្ឌាបុរាណបានចងក្រងទុក។ ដំបូងឡើយ ចំណេះដឹងទាំងឡាយ ត្រូវបានចងក្រងជាកំណាព្យសម្រាប់ងាយទន្ទេញ តែក្រោយមកជនជាតិឥណ្ឌាបានសរសេរគម្ពីរ ឬសៀវភៅទាំងនោះដោយប្រើភាសាសំស្ក្រឹតបែបបុរាណ ហើយត្រូវបានពួកព្រាហ្មណ៍យកទៅធ្វើជាគម្រូ សម្រាប់បង្កើតជាសាសនាហ៊ិណ្ឌូរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ជនជាតិឥណ្ឌាបុរាណអះអាងថា គម្ពីរវេទ មិនមែនជាការបង្កើតដោយមនុស្សទេ ប៉ុន្តែព្រះអាទិទេពបានបើកបង្ហាញដល់ពួកព្រាហ្មណ៍ ហេតុនោះហើយទើបពួកគេហៅគម្ពីរវេទថា ស្រុតិ (អ្វីៗដែលពួកគេបានឮ) ។ ការអះអាងនេះ មានលំនាំស្រដៀងគ្នានឹងការអះអាងរបស់ជនជាតិជ្វីវ (Jews) ដែលកាន់ជំនឿសាសនាយូដា (Judaism) ឬពួកគ្រិស្តបរិស័ទ (Christians) ដែលកាន់សាសនាគ្រិស្ត (Christianity) ឬពួកឥស្លាមបរិស័ទ (Muslims) ដែលកាន់សាសនាឥស្លាម (Islam) ដែលអួតអាងថា គម្ពីររបស់ពួកគេ គឺជាពាក្យរបស់ព្រះអាទិទេព (God) ឬព្រះម្ចាស់លោក ឬព្រះជាម្ចាស់។ ពាក្យថា ស្រុតិ (sruti) ខុសពីពាក្យថា សម្រឹតិ ឬ សម្មតិ (smrti) ដែលប្រែថា អ្វីៗដែលត្រូវចងចាំ ។ តាមជំនឿរបស់ព្រាហ្មណ៍បរិស័ទ គម្ពីរវេទ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះព្រហ្ម (Brahma) ។ គម្ពីរត្រៃវេទ ឬ ត្រ័យវេទ ជាគម្ពីរសម្រាប់ប្រតិបត្តិក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ ក្នុងសម័យដើម គម្ពីរវេទ មានតែបីទេគឺ៖
១. ឫគវេទ (Rgveda) គឺវេទសម្រាប់សូត្របួងសួង សរសើអាទិទេព ដូចជាព្រះឥន្រ្ទ ព្រះច័ន្ទ ព្រះវាយុ ព្រះអគ្គិ ព្រះអាទិត្យ ព្រះធរណី ព្រះចន្ទ្រ ព្រះវរុណ។ ដើម្បីធ្វើឱ្យអាទិទេពពេញចិត្ត ហើយជួបឱ្យបានសម្រេចបំណងផ្សេងៗ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងឫគវេទ ពុំមែនមានសុទ្ធតែបទគាត់ថាសម្រាប់សូត្របួងសួង សរសើប៉ុណ្ណោះទេ គឺមានបទគាថាផ្សេងទៀតដូចជា ៖
- បទគាថាសម្រាប់សូត្រធ្វើរឹតិ (សូត្រក្នុងពិធីបុណ្យនៃសាសានព្រាហ្មណ៍)
- បទគាថាសម្រប់សូត្រក្នុងពិធីបូជាយញ្ញ
- បទគាថាអធិប្បាយពីទស្សនវិជ្ជាឫគវេទជាអត្តបទបរមបុរាណបំផុត ហើយជាវេទសំខាន់ជាងគេក្នុងចំណោមគម្ពីរទាំង៤។
២. យជុរវេទ (Yajuravda) គឺជាកម្រងអត្ថបទគាថា ឬមន្រ្តៈចែកជា ២ ផ្នែក ៖
- យជុរវេទស ជាអត្ថបទដើមមានបែបផែនល្អរៀបចំត្រឹមត្រូវជាកាប្រាក់បង្ហាញរបស់អាទិទេព។ បទគាថានៅក្នុងវេទនេះប្រើសំរាប់សូត្រក្នុងពិធីបូជាយញ្ញ។
- យុជរវេទខ្មៅ ជាអត្ថបទរៀបចំពុំបានត្រឹមត្រូវ ជាអត្ថបទពាក្យយ បន្ថែមក្រោយសំរាប់ពន្យល់ឱ្យចេះ ធ្វើរិ៍តិ៍។ អត្ថបទយជុរវេទបន្ថែមកាយខ្លះទៀតមាននិយាយពីការបូជាសំខាន់ៗដូចជា ៖
- ការបូជាដែលក្សត្រ ឬ ព្រាហ្មណ៍ធ្វើដើម្បីបូជាទេវតាសោម (ទេវសោយទឹកសោម គឺទឹកស្រាសោម ផ្សំដោយដើមឈើឈ្មោះសោម)។
- ការបូជាដែលក្សត្រធ្វើក្នុងពិធីរាជាភិសេក
- ការបូជាដែលក្សត្រធ្វើពង្រីកទឹកដី ពង្រីកកិត្យានុភាពឱ្យទៅជាស្តេចចក្រពត្តិ។
៣. សាមវេទ (Samaveda) គឺជាកម្រងបទគាថាថែលពួកព្រាហ្មណ៍សូត្រសរសើរ អាទិទេពទាំងឡាយដូចជា ព្រះឥន្ទ្រ ព្រះយម ព្រះសោម ព្រះព្រហស្បតិ៍ ព្រះអគ្គិ ជាដើម។ នៅក្នុងសាមវេទ មានអត្ថបទចម្រៀងផ្សេងៗដូចជា ៖
- ចម្រៀងដែលគេទុកច្រៀងនៅក្នុងស្រុកភូមិ ពីព្រោះនាំឱ្យកើតជ័យមង្គលសិរីសួស្តី។
- ចម្រៀងដែលគេទុកច្រៀងតែក្នុងព្រៃ ពីព្រោះនាំឱ្យចង្រៃអន្តរាយដល់អ្នកនៅស្រុកភូមិ។
- ក្រៅពីនេះ អត្ថបទសាមវេទ ជាសេចក្តីពន្យល់ឱ្យចេះធ្វើបទ ឱ្យចេះផ្លាស់ប្តូរបទ ក្នុងពេលសូត្រ ឱ្យថាវែង ថាខ្លី ឬថាដដែលៗ។ អត្ថបទសាមវេទខ្លះទៀត និយាយពីហេតុអស្ចារ្យផ្សេងៗនិយាយពីរឿងព្រេងរបស់ជនដែលមានឥទ្ធិពលមកលើពួកអារីយាង។
លុះចំណេរតមក កើតមាន អថវ៌វេទ ឬ អថព្វវេទ (Atharvaveda)។
៤. អថវិវេទ ឬអថព្វវេទ អថព្វ (Atharvaveda) គឺជាឈ្មោះព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ដែលបានបង្កើតអថរវេទនេះឡើង។ អថរវេទ ពុំមែនជាវេទអធិប្បាយពីការបូជា ការបួងសួង ឬសូត្រសរសើរដូចវេទទាំង៣ខាងដើមទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វេទនេះនិយាយពី៖
- មន្ត្រ ឬមន្ត
- អាគម
- អាគមគាថា
- មន្រ្តគាថា ។ល។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សបន្តហៅថាគម្ពីរទាំងនោះថា ត្រៃវេទ ដដែល។
អត្ថបទទាក់ទង
ស្វែងយល់ អំពី អាថ៌កំបាំងនៃប្រាសាទនាគព័ន្ធ ដែលត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅរជ្ជកាល ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧